Life and Jazz – a Tale of Maturity, Cooling Hot Babes, and Dope.

You know how they say the apple doesn’t fall far from the tree? Well, in the case of my mother and I, sometimes I think the apple doesn’t fall at all. It’s like we are the “mini-me” cliche personified. We wear the same things (by means of equal and mutual copycattery), often at the same time (by accident, but I suspect in mom’s case it may be more of a secret plan, undisclosed to me until we’re already out). We look the same, we share the same interests and a similar disposition (cheerful, stubborn, charming - this one’s mostly her*). But should you feel like you can hear my voice shining through the piece below, I promise you, it is only due to me being the one to translate it. And if you would like to read it in its original form, you can find the Polish text underneath the translation. -Aleksandra

*On a personal note, that is the case for most of our positive qualities. She lights up whatever space she enters, and is the elevated version of me that I could only aspire to become. I hope to be ageing as gracefully as she is, with all her curiosity, and geist, and silliness remaining intact. Here is to turning into our mothers.
Also I’ve been trying to get her into Mingus for a good couple of years and she was pretty resistant. Maybe I can change that now!!!

Life and Jazz – a Tale of Maturity, Cooling Hot Babes, and Dope
Małgorzata Będzińska

This was going to be about jazz, and about jazz only – however, you can’t just omit getting on the subject of life. And so, to the dismay of my husband who doesn’t understand jazz at all (I justify him on this, and very much so, because until recently I felt the exact same) – jazz clang onto me obtrusively and suddenly. It fit perfectly into my sensibility and need at this stage of life. Why just now? I have no clue. A dozen or so years ago, I accompanied my husband to an event in the Kashubian region called “Jazz in the Woods”. He worked in television then, and was to produce a short recap of the occasion. There were these two little boys, aged around 12 – you’ve got to admit, an impressive age for casual jazz listening. Intrigued, he set on asking them a few questions. After stuffing the microphone up their noses, he heard a concise response: “No time! Gotta go, cause the hot babes be cooling down!”. And that’s my only memory of jazz from that event. No music. Just babes cooling down.

Currently, I start my days with a cup of coffee, and I acquaint myself with guys like Bill Evans, Miles Davis, Charlie Parker, Chet Baker – and suddenly, I encounter a pianist of Polish descent. Richard Henryk Twardzik. Dick Twardzik – a keyboard magician. I was speechless. What a talent! Experts claim him to be a pianist much more percussive than Evans. And I believe the experts to be right on this one. Both were definite romantics, both played the piano obsessively and as if entranced, and, unfortunately, both were terminally addicted to drugs. Twardzik, born on April 30th 1931, was a classically trained prodigy. He began his career at the age of 14, playing around the Boston nightclub scene. At 21 years old, he supported Charlie Parker during a long tour along eastern Massachusetts. The year is 1955, and he gets accepted into Baker’s band to join them on their grand European tournée. He is surrounded by other heroin-addicted musicians. His addiction is only getting worse. On the 20th of October 1955 he gives his last performance at the Parisian Club Tabu. When he doesn't show up for rehearsal the next day, Chet sends one of the other musicians to fetch him. He finds Twardzik dead in his room, with the needle still up his arm. He was on the verge of international fame, and only 24 years old!

What touched me most, was coming across a mention from one of his friends, who himself struggled with demons of his own. Him, sober and fresh out of rehab, meeting up for coffee with Twardzik, and asking him to give up on the European tour. When asked why he would want to leave with a bunch of junkies, Twardzik responds: “To prove to myself that I can do it”. Good grief. And what about Evans? Ravaged by substances, psychoactive drugs, a damaged liver, and a lifelong battle with jaundice, he dies at age 51. One music critic, Gene Lees, summarized Evans' battle with drugs as "the longest suicide in history". Was it just him? What about Parker, Davis, Baker? Good grief.

And so, sitting one morning accompanied by this beautiful music, I tell my husband the story of Twardzik. We talk of this whole damn drug epidemic. To which my husband, known for his peculiar sense of humour, states: “Well, because the guys obviously didn’t know the cooling hot babes!”.

Let us remember the great music they left us.

Thank you, Guys!

Życie i Jazz
Małgorzata Będzińska

Miało być o jazzie, tylko i wyłącznie – jednak nie da się tak bez zahaczenia o życie. Tak więc, ku rozpaczy mojego męża, który jazzu nie rozumie w ogóle (i ja go tutaj usprawiedliwiam, bardzo, gdyż do niedawna miałam tak samo) – jazz przylepił się do mnie natrętnie i nagle. Idealnie wpisał się w moją wrażliwość i potrzebę na tym etapie życia właśnie. Dlaczego dopiero teraz? Pojęcia nie mam. Kilkanaście lat temu towarzyszyłam mojemu mężowi podczas imprezy na Kaszubach „Jazz w Lesie”. Pracował wówczas w telewizji i miał zrobić krótki materiał z tego wydarzenia. Było tam dwóch małych chłopców, wiek około 12 lat – musicie przyznać, że imponujący wiek na słuchanie jazzu. Kiedy zaintrygowany postanowił zadać im kilka pytań, w odpowiedzi do podstawionego pod nos mikrofonu usłyszał krótkie: „Nie ma czasu! Lecimy, bo laseczki stygną!”. I to jest moje jedyne wspomnienie jazzu z tej imprezy. Żadnej muzyki. Tylko stygnące laseczki.

Obecnie zaczynam dzień od kawy i poznaję chłopaków takich jak: Bill Evans, Miles Davis, Charlie Parker, Chet Baker… i nagle trafiam na pianistę polskiego pochodzenia – Richard Henryk Twardzik. Dick Twardzik, magik na klawiszach. Oniemiałam. Co za talent! Znawcy twierdzą, że był znacznie bardziej perkusyjnym pianistą od Evansa. Według mnie zdecydowanie mają rację. Obaj na pewno byli romantykami, obaj z obsesją i w transie grali na pianinie, i niestety obaj byli śmiertelnie uzależnieni od narkotyków. Twardzik, urodzony 30 kwietnia 1931 roku, był klasycznie wykształconym cudownym dzieckiem. Karierę rozpoczął w wieku 14 lat, grając w nocnych klubach w Bostonie. W wieku 21 lat wspierał Charliego Parkera podczas długiej trasy koncertowej po wschodnim regionie Massachusetts. Mamy rok 1955 i zostaje przyjęty do składu Bakera, by wyruszyć w długie tournée po Europie. Przebywa z innymi muzykami uzależnionymi od heroiny. Jego nałóg tylko się nasila. 20 października 1955 roku po raz ostatni występuje na żywo w paryskim Club Tabu. Kiedy kolejnego dnia nie pojawia się na próbie, Chet wysyła po niego jednego z muzyków. Ten znajduje Twardzika martwego w jego pokoju, z igłą wciąż wbitą w ramię. Był u progu międzynarodowej sławy i miał zaledwie 24 lata!

Co mnie najbardziej rozczuliło, to natrafione gdzieś przeze mnie wspomnienie jednego z jego kolegów, który sam zmagał się z demonami. Ten, czysty po właśnie odbytym detoksie, spotyka się z Twardzikiem na kawie i prosi go, aby ten zrezygnował z europejskiego tournée. Na zadane pytanie, dlaczego chce wyjechać z tą bandą ćpunów, Twardzik odpowiada: „aby udowodnić sobie, że dam radę”. Smutek. A co z Evansem? Spustoszony przez narkotyki, leki psychoaktywne, uszkodzoną wątrobę i trwającą całe życie walkę z żółtaczką, umiera w wieku 51 lat. Jeden z krytyków muzycznych, Gene Lees, podsumował walkę Evansa z narkotykami jako „najdłuższe samobójstwo w historii”. Czyżby tylko jego? A Parker, Davis, Baker? Smutek.

I tak siedząc kiedyś rano przy tej pięknej muzyce, opowiadam mojemu mężowi historię Twardzika. Rozmawiamy o całej tej cholernej narkotykowej epidemii. Na co mój mąż ze swoim specyficznym poczuciem humoru stwierdza: „Cóż! Bo chłopaki widać nie znali stygnących laseczek”.

Pamiętajmy o wspaniałej muzyce, jaką nam pozostawili.

Dziękuję, Chłopaki!